Het verhaal van Senta Kleijweg
“Minder is meer”
“Hier mag ik vragen stellen en word ik uitgedaagd”
“Wat ik belangrijk vind in mijn werk is om uitgedaagd te worden en ruimte te krijgen voor verbetering,” vertelt wijkverpleegkundige Senta Kleijweg, “op alle drie de locaties zie ik de wil voor ontwikkeling en verandering.” Met die uitdagingen zit het bij Zorggroep De Vechtstreek wel goed want de rol van wijkverpleegkundige is enorm in ontwikkeling. Vanuit positieve gezondheid gaan wijkverpleegkundigen steeds meer in gesprek met hun cliënten om te luisteren naar wat voor hen belangrijk is.
Ik zorg voor verbeteringen
Een voorbeeld van verbeteringen is de aanpak Reablement: door te stimuleren wat cliënten zelf kunnen houden ze eigen regie. “We zorgen dat cliënten hun eigen leven kunnen blijven leven zonder dat ze afhankelijk worden van zorg,” weet Senta uit haar praktijk, “dat heeft veel voordelen want mensen kunnen daardoor langer thuis blijven wonen.” Reablement leert cliënten om de zorg voor zichzelf opnieuw of anders te doen en blijven zo langer zelfstandig. Bovendien kunnen op die manier meer cliënten worden geholpen.
“Cliënten langer zelfstandig”
“Niet iedereen ziet deze voordelen,” gaat Senta verder, “er zijn ook cliënten die willen dat wij blijven zorgen, die vinden dat ze ‘recht hebben’ op zorg.” Ook collega’s die deze nieuwe zorgvisie niet vanuit hun opleiding meekregen hebben er nog moeite mee. “Ik zorg voor verbeteringen door bij bestaande procedures te vragen ‘wáárom doen we het zo?’ Tijdens werkoverleg en tussendoor is er ruimte om elkaar die vragen te stellen. Want gelukkig stellen collega’s hun vragen ook aan mij.”
Je bent van harte welkom:
Het verhaal van Bas Lindhout
“Wennen aan elkaar”
“We moeten er samen goed uit komen”
“Dat we ouderen beter helpen door ze veel zelf te laten doen begrijp ik wel,” beaamt helpende plus Bas Lindhout, “maar ik ben daar niet erg streng in. Als cliënten heel oud zijn wil ik ze graag vertroetelen. Gewoon gezellig met ze zijn.” Medewerkers zien het als hun taak om cliënten ook emotioneel te begeleiden. “Ze hebben vaak veel meegemaakt. Je krijgt heel veel te horen. Over de oorlog of over een overleden kind. Maar ook over leuke dingen in het leven zoals kleinkinderen en vakanties.”
Ik zorg voor emotionele begeleiding
Omgaan met ouderen is niet altijd koek en ei. “Ouderen kunnen heel recht voor hun raap uit de hoek komen,” doet Bas uit de doeken, “soms is dat even wennen als ze niet leuk tegen je zijn. Dan denk ik: ben ik vanochtend om zes uur daarvoor m’n bed uitgestapt? Misschien heeft die cliënt niet goed geslapen of ben ik niet oplettend genoeg geweest. Ik vind wel dat we er dan samen weer goed uit moeten komen.”
“Een bedankje voor je goede zorg”
Ouderen wonen langer thuis. Dat betekent dat ze in het verpleeghuis eerder overlijden. “Je bent emotioneel betrokken bij je cliënten en in de terminale fase moet je ook de familie begeleiden.” vertelt Bas, “De familie ben ik tot steun omdat ik veel kan vertellen over een cliënt. Bij een overlijden voel ik ook rouw. Ik ga als het kan naar de begrafenis. Je hoort daar het aanvullend verhaal over een cliënt, je krijgt er een bedankje voor je goede zorg en je sluit het daarmee goed af.”
Je bent van harte welkom:
